فـــراســــوی خیـــالــــــم گـــذر نکـــردم
کــــه
چشـــــمـانــم
آسـمــــانــی شـــود
تـــورا دیـــدم
بــا عـهــــدت نشستــــم
مــهتــــاب بــودی مـــن دیــوانــه بـــرا شــب چـهـــــارده تـــو
چـــه کــــردم کــــه ابـــــری مـیشـــوی آسـمــــانــم
ایــن روزهــــا بـــه یـک حـــلال کـــه چــه گـــویـــم بـــه شـهــاب هـــم از نـگــاهــت
قــــربــانــی مـــی دهــــم نــفســـم را
مــــن اینـجــــا خـــانـــه ام را روبــری قبـلـــه ات, زیـــر نـــور شـب تــاب,کـمـــی دورتــــر از مــعــــبد,
بـنـــا کــــردم
خـــواستـــی ویـــرانـــش کــنــــی
چشـمـهــایـت را بــه مــن امــانــت ده
مــن شکـســته ام
بــغـضـــم درد مـیگــیـرد
عـجیـــب دردیــســـت
دیــوانـــه ام نـکـــــن
تاریخ: یک شنبه 10 دی 1391برچسب:شعرعاشقانه,شعرسپید,شعر نیمایی,متن عاشقانه,متن زیبا,متن ادبی,عجب دردیست,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
