ﺭﻭﺯﻱﻋﺎﺭﻑ ﭘﻴﺮﻱ ﻳﻜﻲ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺯﺍﻧﻮﻱ ﻏﻢﺑﻐﻞﮔﺮﻓﺘﻪ.ﭘﺲ ﻧﺰﺩ ﺍﻭﺭﻓﺖﻭﺟﻮﻳﺎﻱ ﺍﺣﻮﺍﻟﺶﺷﺪ.ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻟﺐﺑﻪﺳﺨﻦﮔﺸﻮﺩﻭﺍﺯﺑﻲﻭﻓﺎﻳﻲﻳﺎﺭ ﺻﺤﺒﺖﻛﺮﺩﺍﻳﻨﻜﻪﺩﺧﺘﺮﻣﻮﺭﺩﻋﻼﻗﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻨﻔﻲ ﺩﺍﺩﻩ. ﺷﺎﮔﺮﺩﮔﻔﺖﻛﻪﺳﺎﻝﻫﺎﻱﻣﺘﻤﺎﺩﻱ ﻋﺸﻖﺩﺧﺘﺮﺭﺍﺩﺭﻗﻠﺐﺧﻮﺩﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩﻩﺑﻮﺩﻭﺑﺎﺭﻓﺘﻦﺩﺧﺘﺮﺑﺎﻳﺪﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻘﺶ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﺪ. ﭘﻴﺮﮔﻔﺖ:ﺍﻣﺎﻋﺸﻖﺗﻮﭼﻪﺭﺑﻄﻲﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺭﺩ ؟ ﺷﺎﮔﺮﺩﺑﺎ ﺣﻴﺮﺕﮔﻔﺖ:ﻭﻟﻲﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻳﻦﻋﺸﻖﻭﺷﻮﺭﻭﻫﻴﺠﺎﻥﺩﺭﻣﻦ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ. ﭘﻴﺮﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪﮔﻔﺖ:ﭼﻪﻛﺴﻲﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪﺍﺳﺖﺗﻮﺍﻫﻞﺩﻝﻭﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﻳﺪﻥ ﻫﺴﺘﻲ ؟ ﻫﺮﻛﺲﺩﻳﮕﺮﻱﻫﻢﺑﻮﺩﺗﻮﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖﺭﺍﺑﻪﺳﻮﻱﺍﻭﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻱ. ﺑﮕﺬﺍﺭﺩﺧﺘﺮﻙﺑﺮﻭﺩ.ﺳﭙﺲﺍﻳﻦﻋﺸﻖ ﺭﺍﺑﻪﺳﻮﻳﻲﺩﻳﮕﺮﺑﻔﺮﺳﺖﻣﻬﻢﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖﻛﻪﺷﻌﻠﻪﻋﺸﻖﺭﺍﺩﺭﺩﻟﺖ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻲ. ﺩﺧﺘﺮﻙﺍﮔﺮﺭﻓﺘﻪﭘﺲﺑﺎﺭﻓﺘﻨﺶﭘﻴﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩﻛﻪﻟﻴﺎﻗﺖﻋﺸﻖﺗﻮﺭﻭﻧﺪﺍﺭﺩ.ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮﺑﮕﺬﺍﺭﺍﻭﺑﺮﻭﺩﺗﺎﺻﺎﺣﺐﻭﺍﻗﻌﻲ ﺍﻳﻦﺷﻮﺭﻭﻫﻴﺠﺎﻥﻓﺮﺻﺖﺟﻠﻮﻩﮔﺮﻱ ﻭ ﻇﻬﻮﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب