ﺷﺐ ﻋﺮﻭﺳﯿﻪ ، ﺁﺧﺮﻩ ﺷﺒﻪ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻫﺴﺖ.ﻣﯿﮕﻦ ﻋﺮﻭﺱ ﺭﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﺷﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩﻩ.ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺳﺮﻭﺳﯿﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻩ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ.ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ:ﻣﺮﯾﻢ ، ﺩﺧﺘﺮﻡ ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ.ﻣﺮﯾﻢ ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻟﻤﯽ ؟؟؟ ﺁﺧﺮﺵ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﯿﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻪ ﻣﯿﺮﻧﺪ ﺗﻮ.ﻣﺮﯾﻢ ﻧﺎﺯ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻒ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ.ﻟﺒﺎﺱ ﻗﺸﻨﮓ ﻋﺮﻭﺳﯿﺶ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﯾﮑﯽ ﺷﺪﻩ ، ﻭﻟﯽ ﺭﻭ ﻟﺒﺎﺵ ﻟﺒﺨﻨﺪﻩ!ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻫﺴﺖ، ﯾﻪ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﯾﮑﯽ ﺷﺪﻩ.ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺮﻩ ﺟﻠﻮ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ، ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﯾﯽ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﯿﺪﺍﺭﻩ، ﺑﺎﺯﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ: ﺳﻼﻡ ﻋﺰﯾﺰﻡ.ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺮﺍﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ.ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ.ﺁﺧﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﺧﺮ ﺧﻂ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻪ.ﮐﺎﺵ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯼ.ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﺭﺯﻭﺕ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ؟! ﻋﻠﯽ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﺮﻡ.ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻧﯽ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﺭﻭ ﺣﺮﻓﺎﻡ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ. ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻋﻠﯽ ﺑﺎﺯﻡ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺕ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ. ﺩﯾﺪﯼ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ.ﻭﻟﯽ ﮐﺎﺵ ﻣﻨﻢ ﺣﺮﻓﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ.ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﯼ، ﯾﺎﺩﺗﻪ؟!ﮔﻔﺘﻢ ﯾﺎ ﺗﻮ ﯾﺎ ﻣﺮﮒ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯽ ، ﯾﺎﺩﺗﻪ؟! ﻋﻠﯽ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ، ﻣﻦ ﺗﻮ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮﻭﺳﻢ ﻭﻟﯽ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟!ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻮﯾﯽ، ﭼﺮﺍ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﻤﯿﺎﯼ؟!ﮐﺎﺵ ﺑﻮﺩﯼ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﻣﺮﯾﻤﺖ ﭼﻄﻮﺭﯼ ﺩﺍﺭﻩ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮﻭﺳﯿﺸﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺭﮔﺶ ﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.ﮐﺎﺵ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﻣﺮﯾﻤﺖ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﺭﻭ ﺣﺮﻓﺎﺵ ﻣﻮﻧﺪ.ﻋﻠﯽ ﻣﺮﯾﻤﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﯿﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺷﺖ.ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﯿﺮﻧﺪ، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﻩ ، ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺳﺮﯾﺎﻝ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﻣﯿﮕﺬﺭﻩ.ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩ، ﯾﺎﺩﺗﻪ؟! ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﻻﻣﻮﻥ ﻟﺮﺯﯾﺪ، ﯾﺎﺩﺗﻪ؟!ﺭﻭﺯﺍﯼ ﺧﻮﺏ ﻋﺎﺷﻘﯿﻤﻮﻥ، ﯾﺎﺩﺗﻪ؟!ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﯾﻨﺪﻣﻮﻥ، ﯾﺎﺩﺗﻪ؟!ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﯾﺎﺩﻣﻪ، ﯾﺎﺩﻣﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻫﺎﻣﻮﻥ، ﻫﻤﻮﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﻮﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﭘﺎ ﺭﻭﯼ ﻗﻠﺐ ﻫﺮﺩﻭﻣﻮﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ.ﯾﺎﺩﻣﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﭘﺮﺗﺖ ﮐﺮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﻪ ﺍﮔﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻭ ﺳﺮﺍﻏﺶ. ﯾﺎﺩﻣﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺧﻮﺍﺑﻮﻧﺪ ﺯﯾﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺍﺳﻤﺸﻮ ﺑﯿﺎﺭﯼ.ﯾﺎﺩﺗﻪ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﭼﻘﺪﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡ، ﺗﻮ ﺍﺷﮑﺎﻣﻮ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﮔﻔﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ!ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪﻡ.ﻋﻠﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﯾﺎ ﺑﺎﺯﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ.ﻫﻨﻮﺯ ﯾﺎﺩﻣﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎﺕ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﺕ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﯾﺐ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ، ﺗﻮ ﻗﻠﺐ ﻣﻨﻪ ﻧﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻡ.ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﯾﺎﺭ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺎﺵ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﭘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﺴﺖ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺎﺕ.ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻢ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﻫﻨﻮﺯﻡ ﺭﻭ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ ﯾﺎ ﺗﻮ ﯾﺎ ﻣﺮﮒ. ﭘﺎﻣﻮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺰﺍﺭﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺩﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ.ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺠﺎﯼ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺗﻮ ، ﺩﺳﺘﺎﯼ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﯼ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﯾﯽ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺎﻡ ﺑﺎﺷﻪ.ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﻭﺍﺳﻪ ﻣﺮﺩﻥ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ.ﻭﺍﯼ ﻋﻠﯽ ﮐﺎﺵ ﺑﻮﺩﯼ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﺭﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮﻥ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﺳﻔﯿﺪ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮﻭﺱ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺎﻥ!ﻋﺰﯾﺰﻡ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﺎﯼ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺪﺍﺭﻡ.ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﺕ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ.ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ.ﺩﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﻩ.ﻃﺮﺡ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﭘﯿﺸﻪ ﺭﻭﻣﻪ. ﺩﺳﺘﻤﻮ ﺑﮕﯿﺮ.ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺕ ﻣﯿﺎﻡ.… ﭘﺪﺭ ﻣﺮﯾﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺸﻪ ، ﮐﻤﺮﺵ ﺷﮑﺴﺖ ، ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﯼ ﺩﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. ﺳﺮﺷﻮ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺩﺍﻏﺪﺍﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﺑﮕﻪ ﭼﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺗﻮ ﺳﺮﺵ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﭼﻬﺎﺭ ﭼﻮﺏ ﺩﺭ ﯾﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻪ.ﺁﺭﻩ ﭘﺪﺭ ﻋﻠﯽ ﺑﻮﺩ، ﺍﻭﻧﻢ ﯾﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺸﻪ، ﭼﺸﻤﺎﺵ ﻗﺮﻣﺰﻩ، ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﯾﮑﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﻧﮕﺎﻩ ﺩﻭ ﺗﺎ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻮﺵ ﺑﻮﺩ.ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺩﺭﺩﻫﺎﺷﻮﻥ ﺑﻮﺩ.ﭘﺪﺭ ﻋﻠﯽ ﻫﻢ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﭘﺴﺮﺷﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﮕﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﺶ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﻋﺸﻖ ﻋﻠﯽ ﻭ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ. ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻗﻠﺐ ﻧﺎﺩﻡ ﻭ ﭘﺸﯿﻤﻮﻥ ﺩﻭ ﭘﺪﺭ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﺷﮑﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺩﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﯾﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﻍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﯾﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻧﮕﻮﻥ ﺑﺨﺖ!ﻣﺎﺑﻘﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﮔﺬﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ
نظرات شما عزیزان:
تاریخ: یک شنبه 19 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب