ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﺷﺘﻪﺍﺵ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺑﻮﺩ، ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻣﯽﺯﺩ.ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺩﯾﺪ ﺯﻟﺰﻟﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭﺵ ﺭﺥ ﻣﯽﺩﺍﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ. ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ.ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ. ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻠﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺸﺴﺖ.ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ.ﻣﺪﺍﻡ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺶ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ.ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ؟ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﭼﻪ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﺪ؟ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻓﮑﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﻟﺮﺯﯾﺪ.ﭼﻪ ﻟﺮﺯﺵ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻮﺩ.ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽﺁﻣﺪ.ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻭ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻧﻤﯽﺩﯾﺪ.ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﺯ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺮﯾﺰﺩ.ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﺪ. ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭ، ﮐﻨﺎﺭ ﻋﺸﻘﺶ، ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺷﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩ.ﻧﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻧﯽ ﻧﺒﻮﺩ.ﭼﺮﺍ؟ ﭼﺮﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺣﺮﻑ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮔﻞ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ.ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﮔﺮﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﺵ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ.ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﯽ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﺭﻭﯼ ﭘﻞ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﺪ.ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩ.ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﮐﻤﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻗﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ
نظرات شما عزیزان:
تاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
