داستان یک شاخه گل خشکیده
دهـکــده ادبـیــات پـاســارگــاد
به وبلاگ خودتون خوش آمدید امیدوارم لحظات خوبی را سپری کنید
ﻗﺪ ﺑﺎﻻﯼ180، ﻭﺯﻥ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ، ﺯﯾﺒﺎ ، ﺟﺬﺍﺏ ﻭ... ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻧﻈﯿﺮ ﺁﻧﻬﺎ ، ﺗﻮﻗﻌﺎﺕ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻫﻤﺴﺮ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﮐﻢ ﻭ ﮐﺎﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺣﻖ ﻣﺴﻠﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ.ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﻫﻤﺴﺮ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻻ ﺍﻗﻞ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻫﻤﭙﺎﯾﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ.ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﻢ ﺣﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻋﮑﺴﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﺮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺤﺴﻦ ، ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺮﺟﺎﻥ– ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺎﺏ ﺫﻫﻨﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﯿﺪ.ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﻣﺤﺴﻦ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ )ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺍﻏﻤﺎﺽ(!ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺪﺭ ﺯﯾﺒﺎ ، ﺑﺎ ﻭﻗﺎﺭ ، ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ، ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻭ...ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺠﺬﻭﺑﺶ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻗﺼﻪ ﯼ ﺩﻟﺪﺍﺩﮔﯽ ﻣﺤﺴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ ، ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﯾﮑﻄﺮﻓﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﻭﺍﯼ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻫﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻣﯿﻨﻤﻮﺩ. ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪﻡ ﻧﮑﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺎﺷﺪ.ﺍﻣﺎ ﻣﺤﺴﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﺩﺭ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﺎﻥ ﻋﺠﻠﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﯼ ﺍﻡ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺑﺸﻮﯾﻢ.ﻭﻟﯽ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻌﺠﯿﻞ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺤﺴﻦ ﻣﻮﮐﻮﻝ ﺷﺪ. ﻣﺤﺴﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺭﻓﺖ ، ﭘﯿﻮﻧﺪﻣﺎﻥ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺷﺪ. ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺍﻍ ﺩﻭﺭﯼ ، ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭﺗﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﺱ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ، ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﻨﻮﺷﺖ.ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮐﻪﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺳﻮﻏﺎﺗﯽ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﺣﺴﻮﺩﯼ ﺍﺵ ﻣﯿﺸﺪ!ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺤﺴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯿﮕﻨﺠﯿﺪﻡ ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﯾﯽ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﯾﺨﺖ>>.ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﯾﮏ ﻣﯿﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﻣﺤﺴﻦ ﺷﺪ<< ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺗﻠﺦ ﺭﺍ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﭘﯿﺎﻡ ﺁﻭﺭ ﻋﺸﻖ ﻣﺤﺴﻦ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺩﯼ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ.ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺳﻮﺍﻻﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺯﺧﯽ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺁﯾﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺧﺒﺮ ﻣﻌﻠﻮﻟﯿﺖ ﻣﺤﺴﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ. . .ﺁﯾﺎ ﻣﺤﺴﻦ ﻣﻌﻠﻮﻝ ، ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎﺷﺪ ؟ﺁﯾﺎ ﺍﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ؟! ﻣﻦ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﺤﺴﻦ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮﺍﻻﺗﻢ ﺭﺍ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﺑﻮﺩﻡ.ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﻧﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﺁﻣﺪ.ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﻭ ﺁﻩ ، ﺍﺯ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﻧﺎﻟﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻣﺤﺴﻦ ﮔﻔﺖ.ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻌﻠﻮﻟﯿﺘﺶ ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ، ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ.ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﺤﺴﻦ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﺋﯽ ﻣﻦ ، ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ. ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ، ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﯾﯽ ﮐﺎﺩﻭ ﭘﯿﭽﯽ ﺷﺪﻩ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﯾﻦ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺴﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺠﺮﻭﺣﯿﺘﺶ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺗﻮﺵ ﭼﯿﻪ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ ، ﻣﺤﺴﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻬﯿﻪ ﯼ ﺍﻭﻥ ، ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯼ ﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ. . .ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺩﻭﺵ ﺧﻮﻥ ﺭﯾﺨﺘﻪ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺯﺧﻤﯽ ﺷﺪﻥ ، ﮐﺎﺩﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﯼ ﺑﻪ ﺗﻮ ، ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﻪ. ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﻭ ﻣﺤﺴﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ)) :ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﻫﺪﯾﻪ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯽ((ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺁﻥ ﮐﺎﺩﻭﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.ﺍﻣﺎ ﺟﺮﺍﺕ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺧﻮﻥ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﯼ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﺰﺩ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻣﺤﺴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻓﮑﺮ ﭘﻮﭼﻢ ، ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ.ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥﺭﺳﯿﺪﻡ ، ﻃﻨﯿﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ، ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻣﯿﺨﮑﻮﺑﻢ ﮐﺮﺩ. _ﺳﻼﻡ ﻣﮋﮔﺎﻥ. . . ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ.ﻣﺤﺴﻦ ، ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺟﺮﺍﺕ ﺩﯾﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ.ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ.ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ!ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻣﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. _ﻣﻨﻢ ﻣﺤﺴﻦ ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﯼ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﻼﻣﻢ ﺭﻭ ﺑﺪﯼ ؟ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ _ﺱ. . . .ﺳﻼﻡ. . . _ﭼﺮﺍ ﺻﺪﺍﺕ ﻣﯿﻠﺮﺯﻩ ؟ ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﯼ!ﻧﮑﻨﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﺑﮑﻨﯽ ؟ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﺎﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﻨﯽ. . . !ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﭘﺘﮏ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻡ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ.ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ.ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ.ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﻠﻖ ﻭ ﭼﻠﻖ ﻋﺼﺎﯾﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯿﺮﻭﺩ. ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ، ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﺎ ﻭ ﺩﻭ ﻋﺼﺎﯼ ﺯﯾﺮ ﺑﻐﻠﯽ. . . ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻨﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺩ.ﻭﺍﯼ!ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺘﻮﻥ ﻓﻘﺮﺍﺗﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﺪ! ﭼﺮﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ.ﺍﻣﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻡ. ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﺴﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ. . ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﺴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻧﻮﺭﯼ ، ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺭﺧﻨﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﻮﻥ ، ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺭﮔﻬﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯼ ﺑﺪﻧﻢ ﺳﺮﺍﯾﺖ ﮐﺮﺩ.ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﺪﻡ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ ، ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻢ ﻭﻟﻮ ﺷﺪﻡ. ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﻢ ﺧﯿﺲ ﻋﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﯿﺮﻓﺖ.ﺍﻣﺎ ﻗﻠﺒﻢ. . .ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎ ﺗﭙﺶ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﻐﺰﻡ ﯾﺎﺭﯼ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺣﻞ ﻣﻌﻤﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﻠﺶ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ.ﺑﻠﻪ ، ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺤﺴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻣﺤﺴﻦ ، ﺑﻪ ﺗﭙﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ. ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﮐﺎﺩﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻡ.ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻠﯽ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺪﺍﺩ. ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﻣﺤﺴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮔﺸﻮﺩﻡ)) .ﺳﻼﻡ ﻣﮋﮔﺎﻥ ، ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﺍﻻﻥ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ، ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﺋﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ.ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ ﺁﻥ ﮔﻞ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻮﺱ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﭽﯿﻨﻢ ، ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﮔﻞ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺭﻭﯾﯿﺪﻩ ، ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ. . .ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺠﺮﻭﺣﯿﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪﯼ ، ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﯾﮏ ﭘﺎ ، ﺍﺭﺯﺵ ﮐﻨﺪﻥ ﺁﻥ ﮔﻞ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ.ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﻥ ﮔﻞ ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ، ﮐﻪ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ ﺧﻄﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ ، ﻋﺸﻖ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺎ ﻭ…ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻣﺎﻧﻢ ﻧﺪﺍﺩ ﺗﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﯼ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ.ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺤﺴﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭﮎ ﻋﺸﻖ ، ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺤﺴﻦ ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻡ ﻭ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﻭﺍﻻ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭼﻘﺪﺭ ﭘﺴﺖ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮ ﺷﺮﻣﻢ ﻓﺎﯾﻖ ﺁﻣﺪﻡ.ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺤﺴﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺸﺪ.ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺴﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭﮐﻨﺎﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.ﻣﺎ ، ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻥ ﮐﺎﺩﻭﯼ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼﻋﺸﻖ ﻣﺎﻥﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﯾﻢ.

نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:








ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب