ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻢ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ:ﺷﺎﺩﯼ، ﻏﻢ، ،ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ، ﺩﺍﻧﺶ ، ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ.... ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ!ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻗﺎﯾﻘﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ... ﺍﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ.ﺯﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ... ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﯾﺎ ﺷﮑﻮﻫﺶ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺖ... “ﺛﺮﻭﺕ، ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ؟” ﺛﺮﻭﺕ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: “ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ.ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺴﺖ.ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ”. ﻋﺸﻖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ. “ﻏﺮﻭﺭ ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻦ”. “ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻋﺸﻖ.ﺗﻮ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﯾﻘﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﻨﯽ”. ﭘﺲ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﻏﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ. “ﻏﻢ ﻟﻄﻔﺎً ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮ”. “ﺁﻩ ﻋﺸﻖ.ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ”. ﺷﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﺸﺪ... ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪ: ”ﺑﯿﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻋﺸﻖ.ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ”. ﺻﺪﺍﯼ ﯾﮏ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ.ﻋﺸﻖ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﺍﺳﻢ ﻧﺎﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺪ!! ﻫﻨﮕﺎﻣﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻧﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ... ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﻧﺎﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﺪﯾﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ "ﺩﺍﻧﺶ"ﮐﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ”ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ؟ ﺩﺍﻧﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ“ :ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ”. “ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ؟” ﺩﺍﻧﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺍﻧﺎﯾﯽ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ: “ﭼﻮﻥ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﺮﺩ”.
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
