ﺩﻭ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ، ﺑﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺎﻝ ﮔﺬﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺩﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ، ﺳﺮ ﻓﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﺠﻮﺍ ﻏﺰﻟﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ .ﻣﺮﻍ ﺩﺭﯾﺎﺋﯽ، ﺑﺎ ﺟﻔﺖ ﺧﻮﺩ، ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﻭﺭ ﺭﻭ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﻮﺭ... ﭼﻤﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﯾﻪ ﻋﺸﻖ، ﺩﺭ ﺳﺮﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﭘﺮﻭﺭﺩ، -ﻫﺪﯾﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ- ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯾﺶ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ! ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ: ـ... »ﯾﺎﻓﺘﻢ!ﯾﺎﻓﺘﻢ!ﺁﻥ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻤﺶ! ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻓﺎﺋﯽ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭ ، ﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ، ﺁﺭﺍﺳﺘﻤﺶ! ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﻣﻬﺮ، ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﯾﺎﺱ ﻭ ﺳﺤﺮﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ: ))ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ((ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻻﻭﯾﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ!
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
