ميـــنــــويـــــســم ...
خـــــــط ميــــــــزنـــــم ....
ميـــــنـــــويــــســـم
از "تــ ــ ــ ــ ــــو"
از "عشــــــــق"
و بــــــــاز، خـــــــط ميــــزنــــــم!
درد ميــــكــشـــــم، ولــــی بــــــــاز،
ميــــــنــويــــــســم!
ميـــنـــويـــــــسـم تــــــــا وقــتـــی كـــه بـــرگشــتـــی ،
درد هـــــایـــــم را بـبیــنــی
تـــــا بـــدانـــــی وقــتــی نیســـتــی
چــــــه ميـــكــشــم . . . تــــــــا بــمــــانــــــي
ولــــــی همــــــــــه اش را خــــــــــط ميــــــــزنم
نــــَـــه.... اصلــا ميـــســوزانــمش
تــــــــا كســــی نفَـــــهـــمَـــــد كــــه مُــنتــظــــرت بـــودم و نیــــامـــدی!
ولــــــی بــــــــاز . . .

در این کومه ؛ در این زندان ؛ در این غوغای خاموشی ؛ در این جشن فراموشی ؛ در این دنیای بی مهر و

کم آغوشی؛ دلم ترسیده و تنگ است دلم ترسیده از آه پر از درد پدرهامان ؛ و از چشم پر از اشک تمام مادر

ها ؛ دلم آشوب آشوب است دلم سرد و تنم بی روح بی روح است ؛ نمی خواهم، نمی خواهم دگر این زندگانی

را و دل را نگاهم خیره بر بالا به دنبال نگاهی ساده می گردد و می بینم، و می بینم هوای گریه دارد آسمان

- تـــو مــقصـــری اگـــر مــــن دیـگـــــر ” مــــن ســـابــق ” نـیــســتــــم ! مـــــن را بـــه مــــن نـبـــــودن مــحــکــــوم نــکـــن ! مـــــن هــمــــانــــم کـــــه درگــیــــر عـشــقـــــش بــــودی ! یـــادت نــمـــی آیـــد ؟! مـــن هــمـــــانـــم ! حــتــــی اگـــــر ایــن روز هــــا هــــر دویــمــــان بـــوی بــــی تــفـــــاوتـــی بـــدهــیــــم ! !

- داغتـــریـن آغــــوش هـــا را از تنـت و شیـریـــن تـریــن بــوســـه هـــا را از لبـــانت بیـــرون میکشـــم بــه تـلـــافـی تمـــام روزهــایـــی کـــه میخــــواهمت و نیسـتـــی . . .