ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﯿﻠﻰ، ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﻣﻌﻠّﻢ ﮐﻼﺱ ﭘﻨﺠﻢ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻼﺱ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﻯ ﺍﻭﻟﯿﻪ، ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﻗﻰ ﺑﯿﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﻯ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﻰ ﺩﺭ ﺭﺩﯾﻒ ﺟﻠﻮﻯ ﮐﻼﺱ ﺭﻭﻯ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﺪﻯ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺷﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺗﺪﻯ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩ.ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﻯ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ.ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﺎﺭﺍﺿﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻤﺮﻩ ﻗﺒﻮﻟﻰ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻓﻮﺯﻩ ﮐﺮﺩ. ﺍﻣﺴﺎﻝ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺪﻯ ﺩﺭ ﮐﻼﺱ ﭘﻨﺠﻢ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ، ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﺗﺤﺼﯿﻠﻰ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻯ ﻗﺒﻞ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﯿﺎﻧﺪﺍﺯﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﺩﺭﺱ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﻭ ﭘﯽ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﺪ.[[[بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید]]]
ادامه مطلب...
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ..ﭘﺴﺮ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻤﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩ.ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﻨﺪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺶ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ، ﺩﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺍﻭ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﺑﻄﺮﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﯿﮑﺮ ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮﯼ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺭﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﯿﺎﻩ ﻭﻟﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩ، ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﯾﮑﯽ ﯾﮏ ﺧﻂ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺩﺭ ۱۹ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺩﺧﺘﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻧﻤﺮﻩ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺭﺍﻩ ﯾﺎﻓﺖ[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]
ادامه مطلب...
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺭﺳﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ... ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﻢ.. ﻣﻦ ﻟﯿﻠﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﯾﺎ ﻣﻦ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﻟﯿﻠﯽ؟ ﭼﻪ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ!؟ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ... ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻨﮕﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﺍﻡ... ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻬﺪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪ؟ ﻣﻦ ﻟﻐﺰﯾﺪﻡ ﯾﺎ ﺗﻮ؟ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﭼﻪ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟! ﺩﯾﺪﯼ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻥ ﺷﺪ؟ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻧﺸﺪ...ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﯿﻠﯽ ﻗﺼﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﺳﻢ. ﺭﺳﻢ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﺳﺖ.. ﮔﻔﺘﻢ ﺭﺳﻢ ﺩﻧﯿﺎ؟ ﻧﻪ ﺭﺳﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ... ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺭﺳﻢ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﺳﺖ" ...........................................................................................................
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ۱۰ﺗﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ.... ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﭼﻪ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﯿﻢ ﭼﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﻢ ﮐﺎﺵ ﺩﻟﻬﺎﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﭽﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﮐﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻗﻠﺒﻬﺎ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻦ...[[[بقیه در ادامه مطلب]]]
ادامه مطلب...
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻢ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ:ﺷﺎﺩﯼ، ﻏﻢ، ،ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ، ﺩﺍﻧﺶ ، ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ.... ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ!ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻗﺎﯾﻘﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ... ﺍﻣﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ.ﺯﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺸﻖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ... ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﯾﺎ ﺷﮑﻮﻫﺶ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺖ... “ﺛﺮﻭﺕ، ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﯼ؟” ﺛﺮﻭﺕ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: “ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ.ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺴﺖ.ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ”. ﻋﺸﻖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ. “ﻏﺮﻭﺭ ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻦ”. “ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻋﺸﻖ.ﺗﻮ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﯾﻘﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﻨﯽ”. ﭘﺲ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﻏﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ. “ﻏﻢ ﻟﻄﻔﺎً ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮ”. “ﺁﻩ ﻋﺸﻖ.ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ”. ﺷﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﺸﺪ... ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪ: ”ﺑﯿﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻋﺸﻖ.ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ”. ﺻﺪﺍﯼ ﯾﮏ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ.ﻋﺸﻖ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﺍﺳﻢ ﻧﺎﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺪ!! ﻫﻨﮕﺎﻣﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻧﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﻓﺖ... ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﻧﺎﺟﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﺪﯾﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ "ﺩﺍﻧﺶ"ﮐﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ”ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ؟ ﺩﺍﻧﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ“ :ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ”. “ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟ ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ؟” ﺩﺍﻧﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺍﻧﺎﯾﯽ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ: “ﭼﻮﻥ ﻓﻘﻂ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﺮﺩ”.
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺷﺪ؟ ﺭﻭﯾﺎ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﻧﺪﻧﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺩﺭﺱ ﻧﻤﯿﺨﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﻩ. ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻓﮑﺮﺍﯼ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻣﯿﺎﺩ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﻓﮑﺮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻥ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺘﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﻮ ﺍﺯﺵ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻥ ﺧﻮﺩﺷﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﺍﺏ ﻣﯿﺸﻪ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻤﯿﺎﺭﻩ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺧﺒﺮﯼ ﯾﺎ ﺭﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﺷﻮﻡ ﻣﯿﺎﺩ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰﻩ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺳﺎﻝ ﺳﺮﻭﮐﻠﻪ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻋﺎﺷﻘﺸﻪ ﭘﯿﺪﺍﺵ ﺷﺪ[[[بقیه داستان رو در ادامه مطلب بخونید]]]
ادامه مطلب...
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺳﺎﻋﺖ۳ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ.ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻡ.ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﻠﻔﻦ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ.ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ.ﺑﻪ ﺳﻤﺖ تلفن ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﮔﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ.ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺳﺮﺵ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ(( :ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪﻩ ؟ ﻋﻘﻠﺖ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﻪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﻢ ؟ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﯼ ؟ ﭼﺮﺍ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﯼ ؟))ﻣﺎﺩﺭ ﮔﻔﺖ(( :ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭘﺴﺮﻡ۲۵ .ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﺮﺩﯼ.ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﻮﻟﺪﺕ ﻣﺒﺎﺭﮎ.ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺰﺍﺣﻤﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻡ.ﺑﺮﻭ ﺑﺨﻮﺍﺏ.ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﯼ.ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ. ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ.ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﭘﺴﺮ ﮔﻠﻢ)) .ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﺒﺮﺩ.ﭼﺮﺍ ﺩﻝ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻢ ؟ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺮﺵ ﺩﺍﺩ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ.ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﻓﺘﻢ.ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺗﻠﻔﻦ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺷﻤﻌﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﯾﺎﻓﺘﻢ.ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮﺩ
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﮐﺘﺮ ﺷﻮﯼ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﭘﻮﻝ ﺗﻮ ﺟﯿﺒﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻫﻔﺘﮕﯽ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﻡ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﭘﻮﻝ ﺗﻮ ﺟﯿﺒﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﻮﻝ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺷﻤﺎ ﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺯﺳﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺁﺩﺍﻣﺲ ﻣﯿﻔﺮﻭﺧﺖ ﻣﻌﻠﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺸﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﻋﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺛﺮﻭﺕ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻋﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺛﺮﻭﺕ ﺭﺳﯿﺪ ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﻋﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺪﺭﺕ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺛﺮﻭﺕ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺍﻭ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺸﺎ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﮔﻪ ﯼ ﺍﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭﺵ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻌﻠﻢ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮﺩ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﮐﺮﺩ ﺧﻮﺏ ﻣﻌﻠﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺍﻭ ﭘﻮﻝ ﺧﺮﯾﺪ ﯾﮏ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ[[[حتما تا آخر بخونید بقیه در ادامه مطلب]]]
ادامه مطلب...
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﻀﻮ ﺑﺪﻧﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻃﯽ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﻣﺘﻤﺎﺩﯼ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻧﻢ ﮐﺴﺐ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ، ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺭﺍ ﺣﺪﺱ ﻣﯽﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺻﺤﯿﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺍﺻﻮﺍﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ:ﻣﺎﺩﺭ، ﮔﻮﺵﻫﺎﯾﻢ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺷﻨﻮﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]
ادامه مطلب...
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻣﻦ ﻭ ﮔﻞ ﺭﺯ ﻗﺮﻣﺰﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺣﺼﺎﺭ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺭﻭﺑﺮﻭﯼ ﻫﻢ.ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﺮﻭﺍﺭ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩﯾﻬﺎﯼ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻭ ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﻏﺼﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ.ﮔﻞ ﺭﺯ ﻗﺸﻨﮕﻢ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﯾﺎﺩ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺭﻭ ﺑﻤﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﻣﯽ ﻧﺪﺍﺯﯼ.ﻭﻟﯽ ﻣﻦ.ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺭﻭ ﯾﺎﺩ ﺍﻭﻥ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﻧﺪﺍﺯﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﺍﻭﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﮐﺬﺍﯾﯽ ﮐﺮﺩﻩ.ﺍﮔﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ،ﯾﮑﺮﻭﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯾﺘﻮ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻢ ﻭ ﻣﯿﺎﺭﻣﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ.ﻭﻟﯽ.ﻭﻟﯽ ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﯼ.ﺁﺧﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ، ﺗﻮﯼ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﺎ ﻫﻮﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺩﻩ.ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﺳﺮﺩ ﭼﯿﻪ؟ ﮔﻠﻬﺎ ﺗﺤﻤﻠﺸﻮ ﻧﺪﺍﺭﻥ.ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺣﺼﺎﺭﺗﻮ ﺑﺸﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﺵ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺎ ﻗﻠﺒﺖ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﯾﺎ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﻗﻠﺐ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻗﻠﺐ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯼ ﺳﺮﺧﺖ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﻪ. ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﻫﺴﺘﻢ.ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺘﺘﻢ.ﻭﻟﯽ.ﻣﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﭼﯿﻪ؟ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺗﻮ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﻭﺳﺘﯿﻮ ﻧﻔﻬﻤﯽ.ﺁﺧﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮ ﯾﮏ ﮔﻞ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﯽ.ﯾﮏ ﮔﻞ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ.ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻗﻠﺒﺖ ﻫﻢ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﯾﻪ؟
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺭﻭﺯﯼ ﺯﻧﯽ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺮﻑ ﺩﻟﻨﺸﯿﻨﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺷﺪ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﻭ ﮐﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺳﯿﮑﻠﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻮﺗﻮﺭﺵ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻤﻞ ﻭ ﻧﻘﻞ ﮐﺎﻻ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﮐﺮﺩﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺖ ﺧﻮﺩ ﮐﺮﺩ.ﺯﻥ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﭼﮕﯽ ﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮐﺠﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﮔﻔﺖ...: ﻣﺮﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﻦ.ﺯﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﻢ؟ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﻑ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺷﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺳﺮﺥ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﻤﺮ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺍﺷﮏ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺧﯿﺲ ﻧﻤﻮﺩ.ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺯﻥ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ، ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﭼﺮﺍ؟ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ.ﺯﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: ﺩﯾﮕﺮ ﻻﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻡ.ﺳﺮﻡ ﺩﺭﺩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ.ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﻯ ﺳﺎﺩﻩ ﻯ"ﻣﺮﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﻦ"ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﮐﻮﺗﺎﻩ، ﺳﺮﺩﺭﺩﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﺮﺩﯼ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺳﺒﺪﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻭ ﮐﺮﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺍﺳﺐ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﺷﺪ، ﺳﭙﺲ ﺳﺒﺪ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺳﺒﺪ ﮔﺮﺩﻭ ﺭﺍ ﻫﺪﯾﻪ ﻣﯿﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺩﻫﮑﺪﻩ، ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﯾﮏ ﮔﺮﺩﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ.ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻫﺎﻟﯽ، ﮔﺮﺩﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺒﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺭﺳﺪ”. ﻣﺮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ.ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺻﻒ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺒﺪ ﮔﺮﺩﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ. ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑﺘﺶ ﺭﺳﯿﺪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﺒﺪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻧﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪﯼ ﺩﺍﺩ[[[بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید]]]ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺭﻭﺯﻯ، ﻣﺮﺩﻯ ﺧﻮﺍﺏ ﻋﺠﯿﺒﻰ ﺩﯾﺪ!ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﮐﻨﺪ.ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺭﻭﺩ، ﺩﺳﺘﻪ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﻰ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﯿﮏﻫﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﻰﺭﺳﻨﺪ، ﺑﺎﺯ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺷﻤﺎ ﭼﻪﮐﺎﺭ ﻣﻰﮐﻨﯿﺪ؟ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﮐﺮﺩ، ﮔﻔﺖ:ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺨﺶ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺩﻋﺎﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖﻫﺎﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ، ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﻰﮔﯿﺮﯾﻢ. ﻣﺮﺩ ﮐﻤﻰ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺭﻓﺖ، ﺑﺎﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯾﻰ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﭘﺎﮐﺖ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﯿﮏﻫﺎﯾﻰ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. ﻣﺮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﻪﮐﺎﺭ ﻣﻰﮐﻨﯿﺪ؟ ﯾﮑﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺖ:ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺨﺶ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﺎ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﻭ ﺭﺣﻤﺖﻫﺎﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﯿﻢ. ﻣﺮﺩ ﮐﻤﻰ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﮑﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ! ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﯿﮑﺎﺭﯾﺪ؟!ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺨﺶ ﺗﺼﺪﯾﻖ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ.ﻣﺮﺩﻣﻰ ﮐﻪ ﺩﻋﺎﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺷﺪﻩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﻓﻘﻂ ﻋﺪﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﻤﻰ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻰﺩﻫﻨﺪ. ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﻣﺮﺩﻡ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ؟ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ، ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ: »ﺧﺪﺍﯾﺎﺷﮑﺮ« ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﭘﺸﺖ ﭼﺮﺍﻍ ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻃﺮﻓﻢ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺷﻮﻧﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩﺕ ﻣﯿﮑﻨﻢ!ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯿﮑﻮﺑﻤﺖ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﯼ! ﺯﻭﺭ ﻧﺪﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﭘﻮﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﮑﺸﯽ ﻭ........ﺧﻼﺻﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﺰﺩﻡ ﯾﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﯾﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﺪﺵ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ﻫﯽ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪ ﺑﺎﻻ ﻭ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺁﻗﺎ ﮔﻞ!ﺁﻗﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.... ﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺻﻼﺑﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺍﺩ ﻣﯿﺰﺩﻡ ﻭ ﻫﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﯼ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻧﮕﻔﺘﻢ! ﺍﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺳﻤﺞ ﺍﯾﻨﻘﺪ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﯼ ﺻﺒﺮﻡ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﻣﻮ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﭽﻪ ﺑﺮﻭ ﭘﯽ ﮐﺎﺭﺕ! ﻣﻦ ﮔـــﻞ ﻧﻤﯿﺨـــﺮﻡ!ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪ ﭘﺮ ﺭﻭﯾﯽ!ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﯾﻦ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﯾﻦ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﺸﯿﻦ ﻭ.... ﻃﻔﻠﯽ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺗﺮﺳﯿﺪ...ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ!ﺭﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ!ﻭﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻡ!ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﭼﺮﺍ ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﺯﺑﻮﻧﻢ ﺑﻨﺪ ﺍﻭﻣﺪ!ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻟﻮ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ! ﺳﺎﮐﺖ ﮐﻪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ، ﺍﻭﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﮔﻔﺖ: ﺁﻗﺎ!ﻣﻦ ﮔﻞ ﻧﻤﯿﻔﺮﻭﺷﻢ!ﺁﺩﺍﻣﺲ ﻣﯿﻔﺮﻭﺷﻢ!ﺩﻭﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻮﺭ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﯿﻔﺮﻭﺷﻪ! ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺍﺯﺵ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻘﺪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﯿﻦ!ﺍﮔﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﯿﻦ ﻗﻠﺒﺘﻮﻥ ﺩﺭﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﻦ ﻣﯿﺒﺮﻧﺘﻮﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ، ﺩﺧﺘﺮﺗﻮﻥ ﮔﻨﺎﻩ ﺩﺍﺭﻩ... ﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪﻡ!ﺧﺪﺍﯾﺎ!ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ!ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ؟! ﺣﺎﻻ ﻋﻠﺖ ﺳﮑﻮﺕ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯿﻤﻮ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ! ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ ﺑﻬﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯿﺎﻥ ﺭﻭ ﺍﺯﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ! ﻭ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﺎﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺷﻤﻮ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎﺵ ﻟﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩ! ﯾﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ:ﺭﺣﻢ ﮐﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ!ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻗﺪﺭﺗﺶ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﺩﻥ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... !ﺍﻣﺎ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﯼ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ! ﺗﺎ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻢ ، ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ، ﺑﯽ ﺍﺩﻋﺎ ﻭ ﺳﺒﮑﺒﺎﻝ ﺍﺯﻡ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ! ﺣﺘﯽ ﺑﻬﻢ ﺁﺩﺍﻣﺲ ﻫﻢ ﻧﻔﺮﻭﺧﺖ! ﻫﻨﻮﺯ ﺭﺩ ﺳﯿﻠﯽ ﭘﺮ ﻗﺪﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺯﺩ ﺭﻭﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﻮﻧﺪﻩ!ﭼﻪ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩ!!! ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﻣﯿﺸﯿﺪ!
ارسال توسط نــاهـــــیــد
توی یه موزه معروف سنگ های مرمر کف پوش شده بود , مجسمه بسیار زیبای مرمرینی به نمایش گذاشته شده بودند که مردم از راه های دور و نزدیک واسه دیدنش به اونجا می اومدن .
و کسی نبود که اونو ببینه و لب به تحسین باز نکنه !
یه شب سنگ مرمری که کف پوش اون سالن بود ؛ با مجسمه شروع به حرف زدن کرد و گفت :
" این ؛ منصفانه نیست !
چرا همه پا روی من می ذارن تا تو رو تحسین کنن ؟!
مگه یادت نیست ؟!
ما هر دومون توی یه معدن بودیم , مگه نه ؟
این عادلانه نیست !
من خیلی شاکیم ! "
مجسمه لبخندی زد و آروم گفت :
" یادته روزی که مجسمه ساز خواست روت کار کنه , چقدر سرسختی و مقاومت کردی ؟ "
سنگ پاسخ داد :
" آره ؛ آخه ابزارش به من آسیب میرسوند . "
آخه گمون کردم می خواد آزارم بده .
آخه تحمل اون همه درد و رنج رو نداشتم . "
و مجسمه با همون آرامش و لبخند ملیح ادامه داد که :
" ولی من فکر کردم که به طور حتم می خواد ازم چیز بی نظیری بسازه .
به طور حتم بناست به یه شاهکار تبدیل بشم .
به طور حتم در پی این رنج ؛ گنجی هست .
پس بهش گفتم :
" هرچی میخوای ضربه بزن ؛ بتراش و صیقل بده ! "
و درد کارهاش و لطمه هائی رو که ابزارش به من می زدن رو به جون خریدم .
و هر چی بیشتر می شدن ؛ بیشتر تاب می آوردم تا زیباتر بشم !
پس امروز نمی تونی دیگران رو سرزنش کنی که چرا روی تو پا میذارن و بی توجه عبور می کنن
آره عزیز دلم ! رنج و سختی ها هدایای خالق مهربون هستیه به من و تو .
و ... یادمون باشه قراره اون قدر خوشگل بشیم که خودمون هم نمی تونیم از الان باور و تصور کنیم .
پس بیا ازین به بعد به هر مسئله و مشکلی سلام کنیم و بگیم : خوش اومدی و از خودمون بپرسیم :
" این بار اون لطیف بزرگ چه موهبت و هدیه ای برامون فرستاده ؟
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺑﻼﺧﺮﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻧﻢ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻫﻤﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺷﺪﻩ ﺣﺘﯽ ﺍﺯﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺎﺭﺍﯼ ﮔﺬﺷﺘﺶ ﺑﺒﺨﺸﻤﺶ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺪﺍﺩﻡ... ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ... ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﺭﺯﻭﺷﻮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯﻡ ﺩﺭﯾﻎ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺳﻤﻤﻮ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﻡ ﺟﻮﺍﺑﺸﻮ ﻧﺪﺍﺩﻡ... ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺻﻼ ﺑﺎﻭﺭﺵ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﯿﻨﻪ ﻭﺍﯼ...ﻭﺍﯼ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺷﮏ ﺭﯾﺨﺘﻮ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩ... ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﺷﮑﺎﺷﻮ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻢ. ﺩﺳﺘﺎﺷﻮ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺳﺮﺷﻮ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﻡ ﺑﺬﺍﺭﻣﻮ ﺩﻟﺪﺍﺭﯾﺶ ﺑﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻓﺴﻮﺱﺀ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ... ﺍﻭﻥ ﺭﻓﺖﺀ ﺭﻓﺘﻮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﯼ ﺭﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﺸﻘﺶ ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ...
تاریخ: یک شنبه 19 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯﺵ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﻮﻣﺪ، ﭼﺮﺍﺷﻮ ﻧﻤﻲﺩﻭﻧﻢ، ﺁﺧﻪ ﺧﻮﺵ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻧﺪﺍﺭﻩ. . .ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻛﻨﻴﻦ ﻳﻚ ﻣﺘﺮﺳﻚِ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻱِ ﭼﺎﻕ، ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻱ ﮔﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﻣﺎﻍِ ﺑﺎﻣﺰﻩ. . .ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻴﻪ ﻧﻪ؟. . .ﺍﻭﻻ ﺍﺧﻼﻗﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ، ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﭘﻴﺸﺶ، ﺳﺮﺷﻮ ﻣﻲﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ﻭ ﺯﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﺑﻌﺪﺷﻢ ﻛﻠﻲ ﭼﻴﺰﺍﻱ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺑﺮﺍﻡ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ. . .ﺍﻣﺎ ﻫﺮﭼﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎﻱ ﻣﺰﺭﻋﻪ، ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺍﺯﺵ ﺗﺮﺳﻴﺪﻥ، ﺍﻭﻧﻢ ﺑﺪﺍﺧﻼﻕﺗﺮ ﻭ ﺑﺪﺍﺧﻼﻕﺗﺮ ﺷﺪ، ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﭘﻴﺸﺶ ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﻣﻮﻥ ﻛﻤﺘﺮ ﻭ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥِ ﺑﺎ ﻣﺘﺮﺳﻚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﻤﻲﺷﻢ.ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺑﺮﻭﺵ ﻭﺍﻳﺴﺎﺩﻡ ﻭ ﺭﻙ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪﻩ، ﻫﻤﻪﻱ ﺣﺮﻑﻫﺎﻱ ﺩﻟﻢ ﺭﻭ ﺑﻬﺶ ﺯﺩﻡ،[[[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]]]
ادامه مطلب...
تاریخ: یک شنبه 19 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺷﺐ ﻋﺮﻭﺳﯿﻪ ، ﺁﺧﺮﻩ ﺷﺒﻪ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻫﺴﺖ.ﻣﯿﮕﻦ ﻋﺮﻭﺱ ﺭﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﺷﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩﻩ.ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺳﺮﻭﺳﯿﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻩ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ.ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺩﺍﺩ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ:ﻣﺮﯾﻢ ، ﺩﺧﺘﺮﻡ ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ.ﻣﺮﯾﻢ ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻟﻤﯽ ؟؟؟ ﺁﺧﺮﺵ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﯿﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻪ ﻣﯿﺮﻧﺪ ﺗﻮ.ﻣﺮﯾﻢ ﻧﺎﺯ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻒ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ.ﻟﺒﺎﺱ ﻗﺸﻨﮓ ﻋﺮﻭﺳﯿﺶ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﯾﮑﯽ ﺷﺪﻩ ، ﻭﻟﯽ ﺭﻭ ﻟﺒﺎﺵ ﻟﺒﺨﻨﺪﻩ!ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻫﺴﺖ، ﯾﻪ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﯾﮑﯽ ﺷﺪﻩ.ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﯿﺮﻩ ﺟﻠﻮ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ، ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﯾﯽ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﯿﺪﺍﺭﻩ، ﺑﺎﺯﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﻪ: ﺳﻼﻡ ﻋﺰﯾﺰﻡ.ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺮﺍﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ.ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ[[[[[بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید]]]]]
ادامه مطلب...
تاریخ: یک شنبه 19 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
سلام دوستای گلم همانطور که همه میدونیم نشانه عاشق شدن تصویر یک قلب تیر خورده س آیا تا به حال به این موضوع فکر کرید که چرا نماد عشق عکس یک قلب و عاشق یک قلب تیر خورده س؟اگه شما هم مثل من نمیدونید حتما این مطلب جالب را بخوانید برای خواندن مطلب جالب لطفا به ادامه مطلب بروید پس از خواندن لطفا نظرتون رو اعلام فرمایید باتشکر
ادامه مطلب...
تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:مطالب جالب,مطالب خواندنی,راز نمادعشق,قلب تیرخورده نمادعاشقی,داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻣﻦ ﺯﻥ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺭﻧﮕﺘﺮﯾﻦ ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻦ ﻋﺮﯾﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻃﻼﯾﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻟﯿﻮﻭﺩﯼ ﺍﻡ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺤﺼﺎﺭ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﺭﻧﮕﻢ ﻭdateﻫﺎﯼ ﻣﺪﺍﻭﻣﻢ..ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﻟﺬﺍﺕ ﻣﺼﻨﻮﻉ ﻣﺮﺩﺳﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.. ﻣﻦ ﺯﻥ ﻫﺴﺘﻢ..ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺣﺮﯾﺺ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﯾﺮﻭﺯﻡ ﺭﻫﺎﻧﯿﺪﻡ ﻭ ﻣﻬﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﯿﺪﻡ..ﺳﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﺭﻧﮓ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﺮﻁ ﻭﺟﻮﺩﺵ۳ﺑﺎﺭ ﺑﻠﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ......ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﺨﺸﯿﺪﻡ.. ﻣﻦ ﺯﻥ ﻫﺴﺘﻢ...ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﯿﻮﻩ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﯽ ﺷﻮﻫﺮ..ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ..ﺩﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ[[[[بقیه این مطلب زیبا را در ادامه مطلب دنبال کنید]]]]
ادامه مطلب...
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺳﻤﻴﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺯﻥ ﻣﺴﻨﯽ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﻑ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﺁﻥ ﺯﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﺩ.ﺍﺳﻤﻴﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﻛﻤﻜﺘﺎﻥ ﻛﻨﻢ. ﺯﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ:ﺻﺪﻫﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﻦ ﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻛﺴﯽ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎﺳﺖ... ﻭﻗﺘﯽ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻻﺳﺘﻴﮏ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﺪ ﺯﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ:ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ؟؟ ﺍﺳﻤﻴﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺑﺪﻫﯽ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﮏ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭﯼ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﮏ ﻛﺮﺩﻡ.ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﺪﻫﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺘﻢ ﺷﻮﺩ. ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻳﻞ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺯﻥ ﻛﺎﻓﻪ ﻛﻮﭼﻜﯽ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﺪ.ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻛﺎﻓﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺯﻥ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﺟﻠﺐ ﺷﺪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻫﻪ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﻭﯼ ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﺒﻮﺩ.ﺯﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺻﺪ ﺩﻻﺭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ!ﺍﻣﺎ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺳﻔﺮﻩ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﻭﻗﺘﯽ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ،ﺩﺭ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ:ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﺪﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﮏ ﻛﺮﺩ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﮏ ﻛﺮﺩﻡ،ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﺪﻫﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﯽ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﻫﯽ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺘﻢ ﺷﻮﺩ. ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﮔﻔﺖ:ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺳﻤﻴﺖ،ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺨﺶ ﻣﻬﻤﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﺎﺳﺖ...
تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ.ﺑﺴﺎﻃﺶ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ,ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯿﮑﺮﺩ.ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻭﺭﺵ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻫﯿﺎﻫﻮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪﻭ ﻫﻮﻝ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ.ﺗﻮﯼ ﺑﺴﺎﻃﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮﺩ:ﻏﺮﻭﺭ,ﺣﺮﺹ,ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺧﯿﺎﻧﺖ,ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺒﯽ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ.ﻫﺮﮐﺲ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯿﺨﺮﯾﺪﻭ ﺩﺭ ﺍﺯﺍﯾﺶ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ.ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺗﮑﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻗﻠﺒﺸﺎﻥ ﺭﺍﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﺸﺎﻥ ﺭﺍ.ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺍﯾﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺁﺯﺍﺩﮔﯿﺸﺎﻥ ﺭﺍ. ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﻭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﻮﯼ ﮔﻨﺪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯿﺪﺍﺩ.ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺰﺩ,ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺗﻨﻔﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﻮﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺗﻒ ﮐﻨﻢ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ,ﻣﻮﺫﯾﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻭ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ,ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺑﺴﺎﻃﻢ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯿﮑﻨﻢ.ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮ ﺁﻭﺭﺩﻭ ﮔﻔﺖ:ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻓﺮﻕ ﻣﯿﮑﻨﯽ.ﺗﻮ ﺯﯾﺮﮐﯽ ﻭ ﻣﻮﻣﻦ.ﺯﯾﺮﮐﯽ ﻭ ﻣﻮﻣﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﯿﺪﻫﺪ.ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ.ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻓﺮﯾﺐ ﻣﯿﺨﻮﺭﻧﺪ. ﺍﺯ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺑﺪﻡ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ,ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﻣﺎ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮﺩ.ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺍﻭﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ... ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺴﺎﻃﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﯼ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﻻﺑﻪ ﻻﯼ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﺑﻮﺩ.ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺍﻧﺮﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺗﻮﯼ ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﮕﺬﺍﺭ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺑﺪﺯﺩﺩ.ﺑﮕﺬﺍﺭ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﻭ ﻓﺮﯾﺐ ﺑﺨﻮﺭﺩ. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﻭﺩﺭ ﺟﻌﺒﻪ ﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ,ﺗﻮﯼ ﺁﻥ ﺍﻣﺎ ﺟﺰ ﻏﺮﻭﺭ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺒﻮﺩ.ﺟﻌﺒﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺗﻮﯼ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﯾﺨﺖ.ﻓﺮﯾﺐ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍﺭﻭﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ,ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺁﻧﺮﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺴﺎﻁ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﯾﺪﻡ,ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻟﻌﻨﺘﺶ ﮐﺮﺩﻡ,ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﺧﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ.ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﯾﻘﻪ ﯼ ﻧﺎﻣﺮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻡ,ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺩﺭﻭﻏﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﻮﯼ ﺳﺮﺵ ﺑﮑﻮﺑﻢ ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﻡ. ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺭﺳﯿﺪﻡ.ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻧﺸﺴﺘﻤﻮ ﻫﺎﯼ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡ,ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ. ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ,ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ,ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﯽ ﺩﻟﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺒﺮﻡ,ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ...ﺻﺪﺍﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ. *** ﭘﺲ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡ.ﺑﻪ ﺷﮑﺮﺍﻧﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻩ
تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻣﺮﺩ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺳِﻤَﺖِ ﺁﺑﺪﺍﺭﭼﯽ ﺩﺭ ﻣﺎﯾﮑﺮﻭﺳﺎﻓﺖ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺩﺍﺩ ﺭﺋﯿﺲ ﻫﯿﺌﺖ ﻣﺪﯾﺮﻩ ﻣﺼﺎحبه ش ﮐﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮﺩﻥ ﺯﻣﯿﻨﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﺷﺪﯾﻦ، ﺁﺩﺭﺱ ﺍﯾﻤﯿﻠﺘﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺎ ﻓﺮﻣﻬﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺭﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﺗﻮﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﺮ ﮐﻨﯿﻦ ﻭ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﯿﻦ... ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﺍﯾﻤﯿﻞ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ!ﺭﺋﯿﺲ ﻫﯿﺌﺖ ﻣﺪﯾﺮﻩ:ﮔﻔﺖ:ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ.ﺍﮔﻪ ﺍﯾﻤﯿﻞ ﻧﺪﺍﺭﯾﻦ، ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻧﺪﺍﺭﯾﻦ.ﻭ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ، ﺷﻐﻞ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺭﻭ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ.ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ۱۰ﺩﻻﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﯿﺒﺶ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﻪ.ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎﺭﮐﺘﯽ ﺑﺮﻩ ﻭ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻭﻕ.۱۰ﮐﯿﻠﻮﯾﯽ ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺑﺨﺮﻩ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﯿﻬﺎ ﺭﻭ ﻓﺮﻭﺧﺖ.ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ، ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺳﺮﻣﺎیه ش ﺭﻭ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮐﻨﻪ.ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﻭ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ۶۰ﺩﻻﺭ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ.ﻣﺮﺩ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺭﻭ ﺑﮕﺬﺭﻭﻧﻪ، ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺩﯾﺮﺗﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻩ ﺧﻮﻧﻪ.ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻭ ﯾﺎ ﺳﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﯿﺸﺪ.ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﯾﻪ ﮔﺎﺭﯼ ﺧﺮﯾﺪ، ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﮐﺎﻣﯿﻮﻥ، ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﻧﺎﻭﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺧﻂ ﺗﺮﺍﻧﺰﯾﺖ ﭘﺨﺶ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺩﺍﺷﺖ.... ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ، ﻣﺮﺩ ﺩﯾﮕﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺧﺮﺩﻩ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﺷﺪ. ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﯾﻨﺪه ﺧﺎﻧﻮﺍﺩه ش ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﯾﺰﯼ ﮐﻨﻪ، ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﯿﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﮕﯿﺮﻩ.ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﺑﯿﻤﻪ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﯾﺴﯽ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ.ﻭﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﺳﯿﺪ، ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺑﯿﻤﻪ ﺍﺯ ﺁﺩﺭﺱ ﺍﯾﻤﯿﻞ ﻣﺮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ.ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: ﻣﻦ ﺍﯾﻤﯿﻞ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺑﯿﻤﻪ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺷﻤﺎ ﺍﯾﻤﯿﻞ ﻧﺪﺍﺭﯾﻦ، ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻦ ﯾﮏ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺷﻐﻞ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﯿﺎﺭﯾﻦ..ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﺠﺎﻫﺎ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻦ ﺍﮔﻪ ﯾﻪ ﺍﯾﻤﯿﻞ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﯿﻦ؟ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺁﺭﻩ!ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﯿﺸﺪﻡ ﯾﻪ ﺁﺑﺪﺍﺭﭼﯽ ﺩﺭ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﺎﯾﮑﺮﻭﺳﺎﻓﺖ
تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪﯼ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺯﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯﺵ ﯾﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﭙﺮﺳﻪ… ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﯿﻎ ﺯﺩ، ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ… ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ…ﺍﺯ ﺟﺪﻭﻝ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﺎﻻ…ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﭗ ﮐﻨﻪ… ﺍﻣﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﯾﻪ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺗﻮﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ… ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﯿﻦ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻧﺸﺪ… ﺳﮑﻮﺕ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﻫﯽ ﻣﺮﺩ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ!ﻧﮑﻦ…ﻣﻦ ﺭﻭ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻣﺮﮒ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﯼ"! ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ" :ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺩﻭﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺿﺮﺑﻪﯼ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﯽﺗﺮﺳﻮﻧﻪ" ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ" :ﻭﺍﻗﻌﺂ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ…ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺯﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ… ﺁﺧﻪ ﻣﻦ۲۵ﺳﺎﻝ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﮐﺶ ﺑﻮﺩﻡ
تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﮐﺘﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﺎ ﮐﺖ ﻭﺷﻠﻮﺍﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﺯ ﻭ ﮐﻬﻨﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺑﻮﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﻗﻄﺎﺭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﻗﺮﺍﺭ ﻗﺒﻠﯽ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﻓﺘﺮ ﺭﯾﯿﺲ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎﺭﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻨﺸﯽ ﻓﻮﺭﺍً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺝ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﻫﺎﺭﻭﺍﺭﺩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻًﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﮔﻔﺖ" :ﻣﺎﯾﻞ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺭﯾﯿﺲ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ" . ﻣﻨﺸﯽ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﮔﻔﺖ" :ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻧﺪ" . ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ" :ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺷﺪ." ﻣﻨﺸﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺩﻟﺴﺮﺩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﭘﯿﮑﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﺮﻭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﺸﺪ.ﻣﻨﺸﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﺪ ﺯﻭﺝ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﭘﯽ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﻧﻤﯿﺮﻭﻧﺪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺭﯾﯿﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺭﯾﯿﺲ ﻧﯿﺰﺑﺎﻻﺟﺒﺎﺭ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ. ﺭﯾﯿﺲ ﺑﺎ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺗﻠﺨﯽ ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﻨﺪ، ﺑﻬﻌﻼﻭﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺷﺨﺎﺻﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﮐﺘﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﻩ ﻭﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭﯼ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﺯ ﻭ ﮐﻬﻨﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﻓﺘﺮﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ، ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ" :ﻣﺎ ﭘﺴﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﻫﺎﺭﻭﺍﺭﺩ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻭﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﯼ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ.ﻣﻦ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺑﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﻨﺎ ﮐﻨﯿﻢ" . ﺭﯾﯿﺲ ﺑﺎ ﻏﯿﻆ ﮔﻔﺖ" :ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﺍﺭﺩ ﻣﯿﺂﯾﺪ ﻭ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ ، ﺑﻨﺎﯾﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﻨﯿﻢ.ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﯿﻢ ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ" . ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ" :ﺁﻩ... ﻧﻪ....ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺑﺴﺎﺯﯾﻢ. ﻓﮑﺮﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻭﺍﺭﺩ ﺑﺪﻫﯿﻢ". ﺭﯾﯿﺲ ، ﻟﺒﺎﺱ ﮐﺘﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﻩ ﻭ ﮐﺖ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﺯ ﻭ ﮐﻬﻨﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﺮﺩﻭ ﮔﻔﺖ" :ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ! ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﯼ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ؟ ﺍﺭﺯش ساﺧﺘﻤﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﺎﺭﻭﺍﺭﺩ ﻫﻔﺖ ﻭ ﻧﯿﻢ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺩﻻﺭ ﺍﺳﺖ" . ﺧﺎﻧﻢ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩ.ﺭﯾﯿﺲ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﻮﺩ.ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺷﺮﺷﺎﻥ ﺧﻼﺹ ﺷﻮﺩ. ﺯﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺷﻮﮬﺮﺵ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻔﺖ: "ﺁﯾﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪﺭﺍﺳﺖ ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﻨﺪﺍﺯﯾﻢ ؟" ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺳﺮ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ.ﺭﯾﯿﺲ ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ ﺑﻮﺩ.ﺁﻗﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻢِ"ﻟﯿﻼﻧﺪ ﺍﺳﺘﻨﻔﻮﺭﺩ"ﺑﻠﻨﺪﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﺷﺪﻧﺪ ، ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺑﺮﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. *ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺍﺳﺘﻨﻔﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ، ﯾﺎﺩﺑﻮﺩ ﭘﺴﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺎﺭﻭﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪﺍﺩ* . *ﺭﻭﯼ ﺧﺪﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺸﯿﻢ*
تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ..ﭘﺴﺮ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻤﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩ.ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﻨﺪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺶ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ، ﺩﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺍﻭ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﺑﻄﺮﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﯿﮑﺮ ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮﯼ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺭﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﮔﻔﺖ:ﺗﺎ ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺳﺮﺗﻮ ﺗﻮﯼ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﮐﻨﯽ؟ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎﯼ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﻧﺖ ﺑﮕﯽ ﻏﺬﺍﺷﻮ ﺑﺨﻮﺭﻩ؟ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﺴﻮﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺁﻭﺍ ﺑﻨﻈﺮ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ.ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.… ﻇﺮﻓﯽ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﯿﺮ ﺑﺮﻧﺞ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺁﻭﺍ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺑﻮﺩ. ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺭﻭ ﺻﺎﻑ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻇﺮﻑ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ، ﭼﺮﺍ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﮔﻨﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﯼ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﻋﺰﯾﺰﻡ.ﺁﻭﺍ ﮐﻤﯽ ﻧﺮﻣﺶ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
فاﺻﻠﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﺎ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ ؛ ﺭﻭﯼ ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﭼﻮﺑﯽ ؛ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺁﺏ ﻧﻤﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ. ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ: -ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ؟ -ﻧﻪ. -ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ؟ -ﻧﻪ. -ﭼﺮﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ؟ -ﺩﻭﺳﺘﺎﻡ ﻣﻨﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻥ. -ﭼﺮﺍ ؟ -ﺟﻮﻥ ﻗﺸﻨﮓ ﻧﯿﺴﺘﻢ. -ﻗﺒﻼ ﺍﯾﻨﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻦ ؟ -ﻧﻪ. -ﻭﻟﯽ ﺗﻮ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﺪﻡ. -ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ؟ -ﺍﺯ ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺁﺭﻩ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻭﺳﺘﺎﺵ ﺩﻭﯾﺪ ؛ ﺷﺎﺩ ﺷﺎﺩ. ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ؛ ﮐﯿﻔﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ؛ ﻋﺼﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ!!!تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺩﺭﻭﯾﺸﯽ ﺗﻬﯿﺪﺳﺖ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﻍ ﮐﺮﯾﻢ ﺧﺎﻥ ﺯﻧﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮐﺮﺩ. ﮐﺮﯾﻢ ﺧﺎﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﺎﻍ ﺍﻭﺭﺩﻧﺪ. ﮐﺮﯾﻢ ﺧﺎﻥ ﮔﻔﺖ:ﺍﯾﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﮔﻔﺖ:ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﮐﺮﯾﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﺮﯾﻢ ﻭ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﮐﺮﯾﻢ.ﺁﻥ ﮐﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺩﺍﺩﻩ؟ ﮐﺮﯾﻢ ﺧﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻗﻠﯿﺎﻥ ﺑﻮﺩ؛ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ؟ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﮔﻔﺖ:ﻫﻤﯿﻦ ﻗﻠﯿﺎﻥ، ﻣﺮﺍ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﻗﻠﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻗﻠﯿﺎﻥ ﺑﻔﺮﻭﺧﺖ.ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﻗﻠﯿﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺟﺰ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩ ﮐﺮﯾﻢ ﺧﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﺤﻔﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ.ﭘﺲ ﺟﯿﺐ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﮑﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻗﻠﯿﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﮐﺮﯾﻢ ﺧﺎﻥ ﺑﺮﺩ… ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ.ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺟﻬﺖ ﺗﺸﮑﺮ ﻧﺰﺩ ﺧﺎﻥ ﺭﻓﺖ. ﻧﺎﮔﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻗﻠﯿﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩﺍﯼ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﻢ ﺧﺎﻥ ﺯﻧﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ ﻣﻦ ﮐﺮﯾﻤﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ.ﮐﺮﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﺧﺪﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﺟﯿﺐ ﻣﺮﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﻝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻗﻠﯿﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻫﺴﺖ.
تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻣﺮﺩﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻥ ﺗﻌﻄﯿﻼﺕ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﮐﯿﺶ ﺭﻓﺖ.ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﮐﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﮐﯿﺶ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪﺩ. ﻣﺮﺩ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺭﺳﯿﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﯾﮏ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯿﮑﻰ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﻫﺪ. ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮﺵ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﺻﻞ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ، ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﭘﺴﺖ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯿﮑﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﺎﯾﭗ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺸﺎﻧﻰe-mailﻫﻤﺴﺮﺵ، ﯾﮏ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﭘﺴﺖ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯿﮑﻰﺧﺎﻧﻢ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﻯ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺷﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢe-mailﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺍﯾﻦe- mailﺍﻓﺘﺎﺩ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺟﯿﻐﻰ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ.ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﻯ ﺟﯿﻎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﯿﺤﺎﻝ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺘﻦ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺩﯾﺪﻧﺪ: ﻫﻤﺴﺮ ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﻭ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻣﺪﻥ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺗﻮ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
تاریخ: شنبه 18 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﯿﺮﯼ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﭘﻒ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﯿﺮ ﺯﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﺍﯾﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ.ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﺯﻧﺶ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﺮﻭﭘﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺿﺒﻂ ﺻﻮﺗﯽ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﺒﯽ ﻫﻤﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺮﻧﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﮔﻮﺷﺨﺮﺍﺵ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﻨﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﺮﻭﭘﻒ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻫﻤﺴﺮ ﭘﯿﺮﺵ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ،ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻥ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ! ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺮﻭﭘﻒ ﻫﺎﯼ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﭘﯿﺮﺯﻥ، ﻻﻻﯾﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺨﺶ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
تاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﺩﻫﮑﺪﻩ ﺍﯼﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺍﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺍﺵ ﺭﺍﺷﺨﻢ ﺑﺰﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩ.ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮﺵ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ. ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ: ﭘﺴﺮﻋﺰﯾﺰﻡ ﻣﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺑﮑﺎﺭﻡ.ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ، ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﺎﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ.ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ.ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﻦ ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ.ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩﯼ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺷﺨﻢ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ.ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺗﻠﮕﺮﺍﻑ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩ:ﭘﺪﺭ,ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺷﺨﻢ ﻧﺰﻥ,ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ۴ .ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍ۱۲ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺄﻣﻮﺭﺍﻥFbiﻭ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺤﻠﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ,ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺭﺍ ﺷﺨﻢ ﺯﺩﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ. ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ ؟ ﭘﺴﺮﺵ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:ﭘﺪﺭ ﺑﺮﻭ ﻭ ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭ، ﺍﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻢ.
تاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻫﻮﺍ ﺑﺪﺟﻮﺭﻯ ﻃﻮﻓﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻫﺮﺩﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﻯ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﮔﺸﺎﺩﻯ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰ ﻟﺮﺯﯾﺪﻧﺪ.ﭘﺴﺮﮎ ﭘﺮﺳﯿﺪ":ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ!ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎﻃﻠﻪ ﺩﺍﺭﯾﻦ؟"ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎﻃﻠﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻭﺿﻊ ﻣﺎﻟﻰ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﭼﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﻤﻰ ﺯﺩ ﻭ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ.ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﯾﮏ ﺟﻮﺭﻯ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺯﺷﺎﻥ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﻯ ﮐﻮﭼﮏ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺗﻮﻯ ﺩﻣﭙﺎﯾﻰ ﻫﺎﻯ ﮐﻬﻨﻪ ﮐﻮﭼﮑﺸﺎﻥ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﮔﻔﺘﻢ":ﺑﯿﺎﯾﯿﻦ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻓﻨﺠﻮﻥ ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮﻯ ﮔﺮﻡ ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﻢ".ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺨﺎﺭﻯ ﻧﺸﺎﻧﺪﻡ ﺗﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﮐﻨﻨﺪ.ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ ﻭ ﮐﻤﻰ ﻧﺎﻥ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﺮﺑﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﺪﻡ.ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﻰ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ.ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ" :ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ!ﺷﻤﺎ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭﯾﻦ؟"ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺭﻭﮐﺶ ﻧﺦ ﻧﻤﺎﻯ ﻣﺒﻞ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ":ﻣﻦ ﺍﻭﻩ…ﻧﻪ"!ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﺭﻭﻯ ﻧﻌﻠﺒﮑﻰ ﺁﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ" :ﺁﺧﻪ ﺭﻧﮓ ﻓﻨﺠﻮﻥ ﻭ ﻧﻌﻠﺒﮑﻰ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﻩ".ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﮐﺎﻏﺬﻯ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻯ ﺻﻮﺭﺗﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺸﺎﻥ ﺷﻼﻕ ﻧﺰﻧﺪ، ﺭﻓﺘﻨﺪ.ﻓﻨﺠﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺳﻔﺎﻟﻰ ﺁﺑﻰ ﺭﻧﮓ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻗﺖ ﮐﺮﺩﻡ.ﺑﻌﺪ ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﻰ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ ﺭﯾﺨﺘﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺯﺩﻡ. ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﻰ، ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ، ﺳﻘﻔﻰ ﺑﺎﻻﻯ ﺳﺮﻡ، ﻫﻤﺴﺮﻡ، ﯾﮏ ﺷﻐﻞ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺩﺍﺋﻤﻰ، ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻯ ﺑﺨﺎﺭﻯ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺳﺮﺟﺎﯾﺸﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﻧﺸﯿﻤﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮﺩﻡ.ﻟﮑﻪ ﻫﺎﻯ ﮐﻮﭼﮏ ﺩﻣﭙﺎﯾﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺨﺎﺭﻯ، ﭘﺎﮎ ﻧﮑﺮﺩﻡ.ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﺮﻭﺩ ﭼﻪ ﺁﺩﻡ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﻯ ﻫﺴﺘﻢ...تاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﯿﺎﻁ ﺷﺪﻡ ﻣﺮﻏﮑﻢ ﺩﻭﯾﺪ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﻡ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﻣﻨﻢ ﻃﺒﻖ ﺭﻭﺍﻝ ﺑﺮﺍﺵ ﺗﻮﯼ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺩﻭﻧﻪ ﭘﺎﺷﯿﺪﻡ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻧﻮﮎ ﺯﺩﻧﺶ ﺑﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺪﻡ ﺁﺧﻪ ﺳﯿﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺮﻏﮑﻢ ﺑﺎ ﺍﺷﺘﻬﺎ ﺩﻭﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺩﺭﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﭘﺮﺍﺯ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺗﺎ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻭ ﯾﺎﮐﺮﯾﻢ!ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﭘﺎﺭﺗﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﺎﻻﺋﯽ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﯾﺸﻮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺗﻮﯼ ﺑﺎﻏﭽﻪ.ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﭘﺮ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺍﻻ ﻣﺮﻏﮏ ﺑﯽ ﺑﺎﻝ ﻭﭘﺮ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻨﻪ.ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﺮﻏﮑﻢ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ ﺍﻭﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﯾﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻄﺮ ﺗﻨﻬﺎﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯿﺪﻩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﻬﻢ ﺩﻭﻧﻪ ﻫﺎﺵ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺮﻏﮏ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﭘﺮ ﻃﻤﻊ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻪ. ﺁﺭﯼ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺍﻭﻧﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ!تاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﺷﺘﻪﺍﺵ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ ﺑﻮﺩ، ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻣﯽﺯﺩ.ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺩﯾﺪ ﺯﻟﺰﻟﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭﺵ ﺭﺥ ﻣﯽﺩﺍﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﻮﺩ. ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ.ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ. ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻠﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺸﺴﺖ.ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ.ﻣﺪﺍﻡ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺶ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ.ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ؟ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﭼﻪ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﺪ؟ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻓﮑﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﻟﺮﺯﯾﺪ.ﭼﻪ ﻟﺮﺯﺵ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻮﺩ.ﺑﻠﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽﺁﻣﺪ.ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻭ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻧﻤﯽﺩﯾﺪ.ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﺯ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺮﯾﺰﺩ.ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﺪ. ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭ، ﮐﻨﺎﺭ ﻋﺸﻘﺶ، ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺷﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩ.ﻧﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻧﯽ ﻧﺒﻮﺩ.ﭼﺮﺍ؟ ﭼﺮﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺣﺮﻑ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮔﻞ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ.ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﭘﺴﺮ ﮔﺮﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﺵ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ.ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﯽ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻣﺪ ﺭﻭﯼ ﭘﻞ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﺪ.ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩ.ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﮐﻤﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻗﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖتاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺁﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﻏﯿﺮ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ، ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪﻥ ﻋﺸﻘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.ﺑﺮﺧﯽ ﺩﺍﺩﻥ ﮔﻞ ﻭ ﻫﺪﯾﻪ ﻭ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﺷﻤﺎﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺗﺤﻤﻞ ﺭﻧﺠﻬﺎ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﯿﻦ، ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﺪ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ:ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺯﯾﺴﺖﺷﻨﺎﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﻓﺘﻨﺪ.ﺁﻧﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺗﭙﻪ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﺩﺭﺟﺎ ﻣﯿﺨﮑﻮﺏ ﺷﺪﻧﺪ. ﯾﮏ ﻗﻼﺩﻩ ﺑﺒﺮ ﺑﺰﺭﮒ، ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺷﻮﻫﺮ، ﺗﻔﻨﮓ ﺷﮑﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ. ﺭﻧﮓ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺒﺮ، ﺟﺮﺃﺕ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ.ﺑﺒﺮ، ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ.ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﻣﺮﺩ ﺯﯾﺴﺖﺷﻨﺎﺱ ﻓﺮﯾﺎﺩﺯﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺿﺠﻪﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺯﻥ ﺭﺳﯿﺪ.ﺑﺒﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺯﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ. ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ.ﺭﺍﻭﯼ ﺍﻣﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺁﯾﺎ ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﺪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺵ ﭼﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽﺯﺩ؟ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﺪﺱ ﺯﺩﻧﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ! ﺭﺍﻭﯼ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:ﻧﻪ، ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ»ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻧﺴﻢ ﺑﻮﺩﯼ.ﺍﺯ ﭘﺴﺮﻣﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﮐﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ ﭘﺪﺭﺕ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻮﺩ«. ﻗﻄﺮﻩﻫﺎﯼ ﺑﻠﻮﺭﯾﻦ ﺍﺷﮏ، ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍﻭﯼ ﺭﺍ ﺧﯿﺲ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺴﺖﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﺒﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ.ﭘﺪﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ، ﺑﺎ ﻓﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﺎﻧﺶ ﭘﯿﺶﻣﺮﮒ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ.ﺍﯾﻦ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﯽﺭﯾﺎﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩتاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻣﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻓﺮﻭﺵ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﻃﻮﻃﯽ ﮐﺮﺩ. ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻃﻮﻃﯽ ﺧﻮﺵ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻃﻮﻃﯽ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ۵۰۰ ﺩﻻﺭ ﺍﺳﺖ. ﻣﺸﺘﺮﯼ:ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻃﯽ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﮔﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ؟ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ:ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻃﯽ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺕ ﻋﻠﻤﯽ ﻭ ﻓﻨﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﺸﺘﺮﯼ:ﻗﯿﻤﺖ ﻃﻮﻃﯽ ﻭﺳﻄﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ:ﻃﻮﻃﯽ ﻭﺳﻄﯽ ۱۰۰۰ ﺩﻻﺭ ﺍﺳﺖ.ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻃﯽ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺍﯼ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﺷﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻃﻮﻃﯽ ﺳﻮﻡ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﮔﻔﺖ: ۴۰۰۰ ﺩﻻﺭ.ﻣﺸﺘﺮﯼ:ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻃﯽ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ؟ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﻃﯽ ﻧﺪﯾﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺩﻭ ﻃﻮﻃﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪتاریخ: جمعه 17 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﮐﺸﯿﺸﯽ ﺩﺭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻭﻟﮕﺮﺩ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻻﯾﻌﻘﻞ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻣﺮﺩ ﻭﻟﮕﺮﺩﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺭﺍﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﯿﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﭘﺪﺭ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺭﻭﻣﺎﺗﯿﺴﻢ ﺍﺯ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯿﺸﻮﺩ؟ﮐﺸﯿﺶ ﻫﻢ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺭﻭﻣﺎﺗﯿﺴﻢﺣﺎﺻﻞ ﻣﺴﺘﯽ ﻭ ﻣﯿﮕﺴﺎﺭﯼ ﻭ ﺑﯽ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ.ﻣﺮﺩﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻨﻔﻌﻞﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮﺵ ﮔﺮﻡ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺷﺪ. ﺳﭙﺲ ﮐﺸﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺗﻮ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﻣﺎﺗﯿﺴﻢ ﺩﺍﺭﯼ؟ ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺭﻭﻣﺎﺗﯿﺴﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ.ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺎﭖ ﺍﻋﻈﻢ ﺩﭼﺎﺭ ﺭﻭﻣﺎﺗﯿﺴﻢ ﺑﺪﯼ ﺍﺳﺖ...
تاریخ: پنج شنبه 16 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﻭﻗﺘﯽﺧﯿﻠﯽﮐﻮﭼﮏﺑﻮﺩﻡﺍﻭﻟﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﯼﮐﻪﺩﺭﻣﺤﻠﻤﺎﻥﺗﻠﻔﻦ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻫﻨﻮﺯﺟﻌﺒﻪﻗﺪﯾﻤﯽﻭﮔﻮﺷﯽﺳﯿﺎﻩﻭ ﺑﺮﺍﻕﺗﻠﻔﻦﮐﻪﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻭﺻﻞﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ. ﻗﺪﻣﻦﮐﻮﺗﺎﻩﺑﻮﺩﻭﺩﺳﺘﻢﺑﻪﺗﻠﻔﻦ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪﻭﻟﯽﻫﺮﻭﻗﺖﮐﻪﻣﺎﺩﺭﻡﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦﺣﺮﻑﻣﯿﺰﺩﻣﯽﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡﻭﮔﻮﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﻟﺬﺕ ﻣﯿﺒﺮﺩﻡ! ﻗﺪﻣﻦﮐﻮﺗﺎﻩﺑﻮﺩﻭﺩﺳﺘﻢﺑﻪﺗﻠﻔﻦ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪﻭﻟﯽﻫﺮﻭﻗﺖﮐﻪﻣﺎﺩﺭﻡﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦﺣﺮﻑﻣﯿﺰﺩﻣﯽﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡﻭﮔﻮﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﻟﺬﺕ ﻣﯿﺒﺮﺩﻡ! ﺑﻌﺪﺍﺯﻣﺪﺗﯽ ﮐﺸﻒﮐﺮﺩﻡﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﻋﺠﯿﺐﺩﺭﺍﯾﻦﺟﻌﺒﻪﺟﺎﺩﻭﯾﯽﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪﮐﻪﻫﻤﻪﭼﯿﺰﺭﺍﻣﯽﺩﺍﻧﺪ.ﺍﺳﻢ ﺍﯾﻦﻣﻮﺟﻮﺩﺍﻃﻼﻋﺎﺕﻟﻄﻔﺂﺑﻮﺩ،ﻭﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺍﻟﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽﺩﺍﺩ.[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]
ادامه مطلب...
تاریخ: پنج شنبه 16 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
ﺧﺎﻧﻢ ﺣﻤﻴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﭘﺴﺮﺵ ﻣﺴﻌﻮﺩ ، ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺍﻭ ﻳﻌﻨﻲ ﻟﻨﺪﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺍﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻫﻢ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻨﺎﻡ Vikkiﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ.ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﻤﻴﺪﻱ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﻫﻢ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮﺩ.ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻇﻨﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎﻋﺚ ﻛﻨﺠﻜﺎﻭﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻭ ﻣﻲ ﺷﺪ.ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ: "ﻣﻦ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻓﻜﺮﻱ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ، ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻭVikkiﻓﻘﻂ ﻫﻢ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ" .ﺣﺪﻭﺩ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ، Vikki ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ" :ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ، ﻗﻨﺪﺍﻥ ﻧﻘﺮﻩ ﺍﻱ ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ، ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻗﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ؟" "ﺧﺐ، ﻣﻦ ﺷﻚ ﺩﺍﺭﻡ ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﻴﻞ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ".ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺷﺖ:ﻣﺎﺩﺭ ﻋﺰﻳﺰﻡ، ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺘﻴﺪ.ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﺪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ" .ﺑﺎ ﻋﺸﻖ، ﻣﺴﻌﻮﺩ...ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ، ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻳﻚ ﺍﻳﻤﻴﻞ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮﺩ:ﭘﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰﻡ، ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ Vikkiﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﺍﺭﻱ!، ﻭ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻧﺪﺍﺭﻱ.ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺨﺘﺨﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ، ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ﺍﻻﻥ ﻗﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎ ﻋﺸﻖ، ﻣﺎﻣﺎﻥ
ادامه مطلب...
تاریخ: پنج شنبه 16 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان واقعی,داستان آموزنده,داستان طنز,داستانهای کوتاه,
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
